Diana Palmer Zerwane więzi (Osaczony)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

podążać, drogę do ojca, jakiego znał przed wieloma laty.
Bernardette zawahała się tylko raz, przy samym końcu.
- Jesteś moim synem - kontynuowała po chwili. - Bez
względu na to, co będziesz w życiu robił, zawsze będę cię kochał.
Widzę cię, gdy zamykam oczy i wędruję ku ciemnościom, w
których czeka na mnie twoja matka. Tak jak ojciec przebacza
dziecku, tak wielki duch wybacza wszystkim swoim dzieciom,
nawet mnie. Zawsze będę czuwał nad tobą, nad twoimi dziećmi i
nad dziećmi twoich dzieci. I zawsze będę cię kochał.
Spostrzegłszy łzy spływające z oczu ojca, dziewczynka
zamilkła. Podniosła rączkę i paluszkami otarła mu policzki.
- Spytałam dziadka, kiedy mam ci to powtórzyć. Powiedział,
że wyczuję właściwy moment. To był ten właściwy moment,
prawda, tatusiu?
- Tak, aniołku - szepnął, przyciskając usta do jej czoła. - To
był ten właściwy moment.
- Kocham cię, tatusiu.
Zamknąwszy oczy, przytulił córkę do piersi. Pamiętał
samotność, jaka mu od dawna towarzyszyła, ból, jakiego
doświadczał, i cierpienie, jakie zadawał. Odbył długą drogę, ale
wreszcie wyszedł na prostą. Teraz czekała go jasna przyszłość, z
córką i żoną u boku.
- Jesteś smutny, tatusiu?
Ponad główką dziecka popatrzył na Sarinę, która spoglądała
na niego wilgotnymi od łez oczami.
- Nie, aniołku. Jestem bardzo szczęśliwy. - Pocałował córkę w
policzek. - Ja też cię kocham. Z całego serca.
- A mamusię?
- Mamusię też.
Kiedy uradowana pokazała w uśmiechu ząbki, wyglądała jak
kopia swojego ojca.
- Wiesz co? - Pociągnął ją za kosmyk. - Mam ochotę na
ogromną pizzę.
- Ja też! - zawołała, zeskakując z huśtawki.
Wstał. Czuł się dwadzieścia kilogramów lżejszy, jakby wielki
kamień spadł mu z serca. Miał nadzieję, że ojciec widzi go teraz
szczęśliwego, w otoczeniu rodziny. Był prawie pewien, że tak jest.
Trzymając córkę za rękę, otoczył ramieniem Sarinę. Człowiek,
który kocha i jest kochany, niczego więcej nie potrzebuje.
Tak, niczego więcej.
KONIEC [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki