Folconi Federico Watykan za zamkniÄtymi drzwiami(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

św. Respicius i Nympha (10 listopad),
św. Feliks z Valois (20 listopad),
św. Chrysogomus (24 listopad),
św. Katarzyna z Alexandrii (25 listopad),
św. Bibiana (2 grudzień),
św. Barbara (4 grudzień),
i św. Anastazja (25 grudzień).
Droga do kanonizacji jest długa i skomplikowana; jest to procedura, która może
kosztować setki tysięcy dolarów. Proces ten, który do swojego ukończenia potrzebuje stu lat
lub więcej, podczas gdy Causa (wniosek) o kanonizacji wlecze się mozolnie przez mechanizm
bardzo skomplikowanych przepisów watykańskich, można go pokrótce ująć w ten oto sposób:
Zostaje mianowany ktoś w rodzaju publicznego oskarżyciela, znany ogólnie jako
Adwokat diabła", który poddaje w wątpliwość cały materiał dowodowy, podczas gdy jego
przeciwnik pełni obowiązki Adwokata Boga".
Proces beatyfikacji, który poprzedza kanonizację, jak i procedury beatyfikacji i
kanonizacji są mniej więcej te same. Przed beatyfikacją przychodzi jeszcze etap czczenia, w
którym kandydat ma stać się Czcigodnym".
Drobiazgowe postępowanie aż do kanonizacji odbywa się w jednej z kongregacji do
spraw kanonizacji, Kongregacji Rytualnej. Pracujący w Watykanie duchowni i świeccy
nazywają te pokoje urzędowe, które mieszczą się na czwartym piętrze budynku, naprzeciw
katedry św. Piotra, Fabryką Zwiętych". Drzwi, które prowadzą do oszczędnie umeblowanego
pomieszczenia nie mają nazwy; jego ściany zakryte są licznymi regałami, z tysiącami
szkarłatnych segregatorów, w których znajdują się dokumenty kandydatów do aureoli". W
większości dni powszednich jest tutaj ksiądz z 4 pomocnikami, również duchownymi, którzy
pilnie pracują nad potężnym zadaniem, badają życiorys i podstawy kandydata do kanonizacji
oraz zajmują się wykorzystaniem związanych z tym informacji.
Ten zespół musi przeegzaminować wszystkie fakty, aby było pewne, że wszystko stoi w
zgodzie z prawem kościelnym. Biuro to jest głównie odpowiedzialne za koordynację i
usystematyzowanie poszukiwań prawdy, co oznacza, że podania bez wyjątku odsyłane są z
poleceniem przeprowadzenia dalszych badań i dalszych wyjaśnień, aby Causa o kanonizacji
wolna była od wszelkich wątpliwości.
We wcześniejszych czasach historii kościoła, kanonizacja świętych była przeprowadzana
dość lekkomyślnie, często tylko na podstawie okoliczności, że określona osoba była
miejscowo w otoczeniu świętości lub po prostu uchodziła za świętą". Kościół był zdania, że
ci święci" zasłużyli sobie na to o tyle, jako że głos ludu głosem Boga". Te raczej
lekkomyślne metody wyprodukowały dużą liczbę podejrzanych świętych (podejrzanych w
naszym pojęciu). Dopiero w roku 993, podczas pontyfikatu papieża Jana XV, doszło do
pierwszej formalnej kanonizacji świętego Urlicha von Augsburg. P�d koniec XII wieku
papież Aleksander III zarezerwował dla kościoła prawo autoryzacji czczenia zmarłych, ale
dopiero od 1634 roku faktycznie zaczęto stosować się do tego przepisu.
Po założeniu Kongregacji do spraw Kanonizacji, celem sprawowania kontroli nad tym
skomplikowanym procesem, zaczęto stosować metody, które obowiązują do dzisiaj.
W przypadku Jana XXIII i Piusa XII pierwszy wniosek nastąpił ze strony papieża Pawła
VI, tak że Watykan sam mianował postulatora lub Agenta", który był odpowiedzialny za
dostarczenie dokumentów o obu kandydatach.
Kościołowi nie spieszy się, gdy chodzi o to, aby umieścić kogoś na liście świętych.
Joanna Orleańska, spalona na stosie w 1431 roku została kanonizowana dopiero w 1920 roku.
Nowoczesny rekord prędkości osiągnięty został w przypadku Matki Cabrini; umarła w 1917
roku w Chicago, a w 1946 roku została kanonizowana jako pierwsza amerykańska
obywatelka.
Normalnie rozpoczyna się egzamin kanonizacji wtedy, gdy ludzie na określonym terenie
lub członkowie religijnego zakonu, w jakiejkolwiek części świata, 800 milionów katolików
stwierdzi, że ten lub ta zmarła powinna zostać kanonizowana, ponieważ on lub ona już za
życia była święta w działaniu". Jednakże nie każda z tych osób na koniec zostaje naprawdę
kanonizowana.
Gdy kandydat do kanonizacji zostaje poddany pod rozwagę, rozpoczyna się trudne
zadanie gromadzenia dowodów o heroicznym życiu, świętym" nastawieniu i jemu lub jej
przypisywanym cudom. Jest to pierwszy krok do czczenia i rozpoczyna go jakaś osoba lub
grupa, którą określamy jako petent (orędownik potencjalnego świętego), i która musi ponosić,
od początku do końca postępowania, olbrzymie koszty. (Sam Watykan nie dokłada nigdy
żadnych środków na ten cel.)
Na początku petent (osoba lub grupa) zwraca się z formalnym wnioskiem do
miejscowego biskupa. Dany biskup wypytuje petenta co do sławy kandydata odnośnie jego
świętości, o rodzaju śmierci, przed i po jego śmierci działających cudach. Tym samym staje
się aktualny problem publicznego czczenia, petent ma odnalezć grób kandydata, jego łoże
śmierci, miejsce urodzenia i wszystkie inne miejsca, w których osoba, o której mowa mogła
mieć głęboko sięgające przeżycie. Na koniec cały materiał od miejscowego biskupa jest
przekazywany dalej z pismem polecającym do Watykanu. Rzym nakazuje petentowi (czasami
nazwanemu postulatorem), by zredagował pierwsze sprawozdanie. On i jego
współpracownicy muszą teraz zebrać dodatkowe fakty o kandydacie; do tego zaliczają się
wszystkie listy, kazania, przemówienia, rozprawy, eseje lub książki, które napisał kandydat,
również znaczące uwagi, które zrobił w ciągu swojego życia. Wszystko to przegląda się i
porządkuje i znowu przewozi do Rzymu, gdzie każde słowo jest sprawdzane jak [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki