Ostrowska_Ewa_ _Pamietaj_o

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Andrzej milczał.
On u mnie był, proszę pana zwróciła się do %7łabic�kiego.
Wiem o tym.
Ale nie wiecie, po co był. Zadzwoniłam do niego wczo�raj wieczorem.
Przeklinałam pana powiedziała do An�drzeja. Broniłam się przed przyjęciem
do świadomości tej prawdy, którą mi pan wyłożył. Miał pan rację: on chciał
zniszczyć Annę. Wiele razy opowiadał mi o jej nałogu, o deliriach, napadach szalu, o
swojej gehennie, swoim cier�pieniu, a ja mu wierzyłam, bo zresztą chciałam
wierzyć...
To niepotrzebne przerwał łagodnie Andrzej. Niech się już pani nie
zadręcza... Nie tylko pani wierzyła Borow�skiemu. A w stosunku do Anny zachowała
się pani niezwykle lojalnie. Borowski nie po to zaprosił panią na kolację, aby pani
świadczyła pózniej na korzyść Anny. Był przekonany, że zy�ska w pani osobie
uległego dla siebie świadka.
Zadzwoniłam do niego wczoraj. Mąż spakował swoje osobiste rzeczy i
odszedł. Zostałam sama. Pomyślałam, poiw-ślałam nikczemnie, że to wszystko
nieprawda, co pan powie�dział. Jeszcze raz przeżyłam głupią nadzieję: mąż odszedł,
Ewa nie żyje, Karol jest wolny. Nie chciał ze mną rozmawiać. Odłożył słuchawkę.
Zadzwoniłam ponownie i powiedziałam, żeby nie odkładał słuchawki, bo ja coś o
nim wiem... że coś widziałam.
A co pani widziała? zapytał %7łabicki.
Najpierw niczego nie kojarzyłam. Ale właśnie wczoraj, kiedy pan prokurator
powiedział mi prawdę... tamta koszmar�na kolacja, cały ten upiorny wieczór stanął
mi przed oczami... odpychałam myśl, że to, co widziałam, ma jakiś związek ze
śmiercią Ewy, z zatrzymaniem Anny. Ale pan powiedział memu mężowi! Pan
powiedział! krzyknęła że Ewę otruł ten, kto miał okazję pozbyć się ampułki, a
więc ten, kto w trak�cie kolacji wychodził z jadalni. Wtedy mój mąż zaczął
oskar�żać Karola. Anna nie wychodziła nigdzie, gdy zaczęłam wszystko wspominać,
pomyślałam najpierw, że to Anna za�chowywała się tak, jakby obawiała się o swoje
życie... potem przypomniałam sobie tę scenę w holu. Bo, gdy przyszła Anna, Karol
wyszedł do niej. Pod pretekstem, że zostawiłam w salo�nie papierosy, też opuściłam
jadalnię. Byłam ciekawa, czego Anna chce od Karola. To była taka niska ciekawość.
Karol, wy�chodząc do Anny, starannie zasunął te oszklone drzwi, panowie
przypominają sobie: te oszklone drzwi, które łączą jadalnię z salonem. Był więc
pewien, że nikt go nie podsłucha, do tego stopnia pewien, że nie domknął drzwi z
salonu do holu. W holu wiszą takie duże lustra i wtedy spostrzegłam, jak Ka�rol...
Karol wyszarpuje siłą z rąk Anny torebkę. Zdumiałam się, po co mu ta torebka? Anna
nie chciała jej oddać, on szar�pał. Powiedział coś do niej, niedosłyszałam, i ona
oddała tę torebkę, a Karol położył torebkę obok telefonu. Proszę pana, i wczoraj,
wczoraj przypomniałam sobie to wszystko i ta scena połączyła mi się ze słowami
pana, że Ewę otruł ten, kto opusz�czał jadalnię i nagle wydało mi się, że Karol
specjalnie odebrał Annie torebkę, żeby ona pózniej po tę torebkę wyszła. Kobieta
przecież nie potrafi obyć się bez swojej torebki, zawsze musi ją mieć pod ręką
wzięła głęboki oddech, niczym tonący.
Przyszedł dziś. Wyglądał okropnie. Był blady, aż szary na twarzy, ręce miał
obandażowane, a oczy nieruchome. Ale uśmiechał się, tylko że samymi ustami. Był
grzeczny, miły, lecz ja się przestraszyłam znowu wzięła głęboki oddech bałam
się go. Tych jego nieruchomych oczu. Tego uśmiechu. Zapytał mnie, po krótkiej,
konwencjonalnej wymianie zdań, co widziałam i czego chciał prokurator, ponieważ
wczoraj po�wiedziałam mu, że był pan u mnie. I nie wiem, skąd u mnie wzięła się ta
przebiegłość, ale powiedziałam mu, że prokurator pytał głównie o torebkę Anny. I
zobaczyłam, że to kupił, strzał był celny, ta scena w holu miała dla Karola istotne
znaczenie. Wciąż się uśmiechał, pił herbatę i nagle zaczął mówić o tym, że jestem
jedyną kobietą, na której nigdy się nie zawiódł, jedyną kobietą w jego życiu, którą
autentycznie poważa i szanuje. Mó�wił o swoich tak długo tłumionych uczuciach dla
mnie, o tym, że chciał być lojalny wobec Tadeusza, nie chciał rozbijać na�szego
małżeństwa, bo zdawał sobie sprawę, jak bardzo Tade�usz mnie kocha, mówił, że
zawiódł się na Ewie, zawiódł się strasznie i że teraz zostałam mu tylko ja. Mówił,
uśmiechał się samymi ustami, a ja, skamieniała ze strachu, obrzydzenia, do niego, do
siebie samej, musiałam zmienić się na twarzy, bo on nagle przerwał i zapytał, co mi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki