Lien_Merete_ _Zapomniany_ogrĂłd_07_ _MÄĹźczyzna_z

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Wszystko stało się dość nagle - wyjaśniła Pauline, czując, że się ru-
mieni.
- A kiedy wróci?
- Tego nie wiem.
Gość wyglądał na zbitego z tropu. W końcu zaczął mówić.
- Potrzebuję pomocy, panno Selmer. Muszę prosić panią o pewną
przysługę.
Pauline skinęła głową. Nogi się pod nią uginały, czuła, że może ze-
mdleć. Opadła na krzesło i poprosiła, by gość usiadł naprzeciwko niej.
- Co mogłabym dla pana zrobić? - spytała, starając się opanować
drżenie głosu. Miała taką nadzieję, że ten człowiek przybywa od Liama,
że znowu go spotka. Zamiast tego ma do czynienia z nieznajomym, który
prosi ją o przysługę, cokolwiek miałoby to być.
139
R
L
Klara powitała Emiły w recepcji.
- Victor Stang przychodził tu dwukrotnie - rzekła wymownie. - Wy-
gląda na to, że jest wściekły i urażony.
- Widocznie odkrył, że znalazłam jego guwernantce posadę na
Egerh�i - westchnęła Emily.
W tym momencie z kuchni wyszedł Iver.
- Witamy z powrotem, panno Egeberg - uśmiechnął się.
- Dziękuję. Moja walizka została za drzwiami. Będziesz tak dobry i
przyniesiesz ją?
Obie z Klarą patrzyły, jak idzie ku drzwiom.
- To pan Lindemann z tobą nie przyjechał? - spytała Klara.
- Nie. Chciał zejść na ląd w Bjelkevik. Wieczorem pojadę do niego do
domu.
- Aha, rozumiem - powiedziała Klara, spoglądając na nią porozumie-
wawczo. - Doktor prosił, żebym cię do niego przysłała, jak tylko wrócisz.
- Czy on nie jest bezczelny? Sądzi, że będę do niego biegać, żeby
mógł mi nawymyślać? - Emily roześmiała się głośno. - Nie, będzie mu-
siał raz jeszcze przyjść do mnie. Wkrótce go tu zobaczymy, jak przy-
puszczam. Ktoś z pewnością widział, że przyjechałam.
- Tak, jego ponura teściowa śledzi wszystko jastrzębim wzrokiem.
Ona chyba osiedliła się tu już na dobre.
Wszedł Iver z walizką.
- Mam ją zanieść na górę do mieszkania?
- Tak, dziękuję ci, Iver. Postaw ją po prostu przed drzwiami.
Zwróciła się do Klary:
- Na dworze panuje przejmujący ziąb. Masz coś ciepłego do picia?
- Nastawiłam wodę. Zaraz zaparzę herbaty.
- Rozkosznie będzie się napić. - Emily zdjęła płaszcz, kapelusz i rę-
kawiczki, po czym weszła do dużej kuchni. Wszędzie słodko pachniało
ciastem i pieczonymi jabłkami. Usiadła na ławie i poczuła, jak dobrze
być znowu w domu.
Nie minęło wiele czasu, a Iver wsunął głowę do kuchni.
140
R
L
- Doktor przysłał służącą z poleceniem, że ma panią do niego zapro-
wadzić, panno Egeberg.
- Zaprowadzić mnie? Powiedz, że jestem zajęta i jeśli doktor chce, to
może przyjść tutaj za godzinę.
Iver zniknął, a Emily wzięła kubćk z parującą herbatą.
- No i jak poszło, Emily? - spytała Klara, zamykając ostrożnie drzwi.
- Bardzo dobrze, tak mi się przynajmniej wydaje. Wygląda na to, że
Się polubili.
- Wobec tego teraz to już postanowione?
- Postanowione?
- No że wyjdziesz za Lindemanna...
Emily nie odpowiedziała. Skinęła tylko głową. Tak jest, teraz to po-
stanowione.-
- I twoja mama jest zadowolona, że to on zostanie jej zięciem?
Emily podskoczyła, przestraszona, że rozmawiają o matce, jakby się
bała, że ściany mogą mieć uszy. Potem skinęła głową. Z recepcji dotarła
do nich głośna rozmowa. Ktoś zapukał do kuchennych drzwi i Iver zno-
wu wsunął głowę.
- To doktor - oznajmił krótko i zniknął.
Victor wbiegł, odsuwając Klarę na bok. Natarczywie przyglądał się
Emily.
- Muszę z tobą porozmawiać, a nie zamierzam tego robić publicznie.
Tutaj każdy może nas usłyszeć. A to jest... - Umilkł, jakby szukał odpo-
wiedniego słowa. - To trochę nieprzyjemny temat - zakończył po chwili.
- Tak? - spytała, nie ruszając się z miejsca. Do niedawna byli prze-
cież przyjaciółmi.
- Porozmawiajmy w cztery oczy, u mnie w domu.
- A twoja teściowa, czy ona też będzie obecna?
- Nie rozumiem, co masz przeciwko niej?
- Zachowała się wobec mnie bardzo nieprzyjemnie, dobrze o tym
wiesz. Skoro miałaby uczestniczyć w rozmowie, to ja nie pójdę.
141
R
L
Spoglądał na nią przez chwilę, jakby chciał się upewnić, że mówi po-
ważnie. Potem skinął głową. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki